Ο Μητροπολίτης Λαγκαδά Ιωάννης στο ΕΚΚΛΗΣΙΑ – Διαβάστε τη συνέντευξη:

Σεβασμιώτατε, ευχαριστούμε για τη φιλοξενία. Στη Μητρόπολη Λαγκαδά είχατε τις εορταστικές εκδηλώσεις αυτό το διήμερο για την Αγία Κυράννα και επίσης είχατε και το θεολογικό συνέδριο το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία.

Η μνήμη της Αγίας Κυράννας είναι ένα γεγονός που λειτουργικά η επαρχία μας το βιώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο με μία προσκυνηματική παρουσία πιστών αλλά παράλληλα προάγει και τον θεολογικό λόγο μέσα από τα συνέδρια τα οποία διοργανώνονται εδώ και εννέα χρόνια.

Ο σκοπός της διοργάνωσης αυτών των συνεδρίων είναι να καταδείξει ότι η ακαδημαϊκή λεγόμενη Θεολογία εκφράζει αυτό τούτο το βίωμα της Αγίας μας εκκλησίας και όταν εκφράζει αυτό το βίωμα της εμπειρικής θεολογίας τότε Πραγματικά είναι ορθόδοξος Θεολογία.

Έτσι υπό το πρίσμα αυτής της προοπτικής το φετινό συνέδριο αφιερώθηκε στη μορφή του δικαίου Λαζάρου του φίλου του κυρίου, στο γεγονός της Αναστάσεως του, και εκείνο το οποίο καταδειχθεί μέσα από την απόλυτα επιτυχημένη διοργάνωση αλλά και υλοποίησή του ήταν ότι το μήνυμα του Ευαγγελίου το μήνυμα του Χριστού είναι μήνυμα μιας καινούργιας ζωής.

Αυτή τη ζωή αγάπησε και η Αγία Κυράννα και αυτής της ομολογίας το μεγαλείο θαυμάζουμε, διότι παρέμεινε πιστή εναθλήσασα σε μέχρις αίματος και αυτή η σταθερότης της Αγίας είναι εκείνη που πραγματικά μας συνδέει με το μεγάλο γεγονός της βιωματικής ενότητος που υπάρχει στη ζωή της Αγίας μας εκκλησίας και που συνδέει ιστορικές εποχές διαφορετικές μεν ως προς το χρονικό προσδιορισμό που όμως όλες ενοποιούνται στο αιώνιο παρόν του Θεού.

Έτσι λοιπόν ζήσαμε αυτές τις ημέρες όμορφες λειτουργικές εμπειρίες με τους εσπερινούς, με τις ιερές αγρυπνίες με τα αρχιερατικό Συλλείτουργο με τις αρχιερατικές λειτουργίες με τις προσκυνηματικές παρουσίες πιστών από διάφορα μέρη της πατρίδας μας και παράλληλα με την ανάπτυξη του ο θεολογικού λόγου μέσα από την παρουσία της του θεολογικού τμήματος του πανεπιστημίου Λευκωσίας μέσα από την εκπροσώπηση του πανεπιστημίου του καποδιστριακού των Αθηνών με την παρουσία του προέδρου του Τμήματος κοινωνικής θεολογίας με την παρουσία καθηγητών από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και μέσα από την παρουσία καθηγητών της θεολογικής ακαδημίας.

Σεβασμιώτατε μάθαμε ότι η Ιερά Μητρόπολη Λαγκαδά φροντίζει τους νέους ανθρώπους και κυρίως τα νέα παιδιά με ένα πρόγραμμα στο οποίο με δωρεάν προετοιμάζονται για τις εξετάσεις τους και πληροφορηθήκαμε ότι έχει μεγάλη επιτυχία και υπάρχει προσέλευση από αρκετές περιοχές.

Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που συνδέεται με την ενισχυτική διδασκαλία την οποία διοργανώνει η Μητρόπολις μας και την οποία παρέχει ως εφόδιο με μία έτσι ξεχωριστή θα έλεγα διάθεση αγάπης και φροντίδας προς τα παιδιά μας τα οποία δυστυχώς πνίγονται από το άγχος των εξετάσεων από μία διαδικασία η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ψυχοφθόρα και δεν αποδίδει τελικά τα ζητούμενα αποτελέσματα.

Η εκκλησία λοιπόν μέσα από τα μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας στα οποία παρέχει δωρεάν στηρίζει την οικογένεια στηρίζει τους υποψηφίους στηρίζει την τοπική κοινωνία και χαιρόμαστε διότι η εργασία η οποία γίνεται είναι πραγματικά με πολλή αγάπη και με πολύ θυσιαστική διάθεση και υπάρχουν Καλά αποτελέσματα.

Οι υποψήφιοι έχουν το μεγαλύτερο συντελεστή επιτυχίας ο οποίος υπερβαίνει το ποσοστό 90% και είναι κάτι για το οποίο καυχώμεθα εν κυρίω και είναι κάτι το οποίο πραγματικά στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας μας δίνει τη δυνατότητα να αισθανόμαστε μία ηθική ικανοποίηση Η εκκλησία μας έχει άξιους κληρικούς που προέρχονται από όλες τις επιστήμες και από όλα τα επαγγέλματα και ο καθένας τη μαρτυρία του και την δυνατότητα του γνωστικού αντικειμένου που κατέχει τη χρησιμοποιεί και με αυτήν συνεισφέρει στην πραγμάτωση και την επίτευξη του καλύτερου σκοπού της ποιμαντικής μαρτυρίας που στην καθημερινότητα καλούμεθα να δίδομε.

Ιερείς δε γίνονται μόνο οι θεολόγοι, έχουμε και μαθηματικούς, μηχανικούς, φιλολόγους και επιστήμονες από κάθε ειδικότητα οι οποίοι θα συμβάλλουν στη διδασκαλία.

Καταρχήν δεν υπάρχει ορθή πληροφόρησης ούτε στα μέλη της ιεραρχίας ούτε στον ελληνικό λαό αλλά ούτε και προς τη διεθνή θα έλεγα κοινότητα.

Το πρόβλημα της Ουκρανίας δεν είναι πρόβλημα το οποίο αναιφύει εχθές ή το οποίο υπάρχει σήμερα.

Είναι ένα πρόβλημα το οποίο το συναντούμε από τον 16ο αιώνα από τότε που πολιτικά κυριαρχούσε η Πολωνία γίνονται προσπάθειες να υπαχθεί η μικρά Ρωσία όπως αποκαλείτω στην Ρώμη.

Τότε λοιπόν λόγοι πολιτικοί επέβαλαν με πιεστικούς τρόπους την υπαγωγή και εκκλησιαστικά της χώρας αυτής ή στην κυριαρχική στην κανονική κυριαρχική δικαιοδοσία της Ρώμης ο τότε Πατριάρχης Ιερεμίας ο δεύτερος απέστειλε τον επίσκοπο Λητής και ρεντίνης τον Άγιο Δαμασκηνό τον στουδίτη ο οποίος πήγε έκανε σημαντικό ουσιαστικό διάλογο και περί έσωσε την εκκλησία της Ουκρανίας από την υπαγωγή της την κακοδοξία της δύσεως είναι ένα ιστορικό γεγονός το οποίο συνδέει την επαρχία μας μέσα από την σεπτή ευλογία και μέριμνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου το οποίο από τότε είχε την μέριμνα για την διαφύλαξη της ενότητας αλλά και του ορθόδοξου φρονήματος αυτού του λαού

Κάτι το οποίο επίσης θα πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι ο αριθμός των Ουνιτών που υπάρχει και που είναι αυξημένο στις περιοχές της δυτικής Ουκρανίας δεν οφείλεται εις λόγους πνευματικού προσανατολισμού αλλά τα αίτια είναι δυστυχώς πολιτικά από κει και πέρα νομίζω ότι η πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριάρχου και της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου έδωσε και δίνει την αφορμή και την ευκαιρία και προς την εκκλησία της Μόσχας της Ρωσίας το Πατριαρχείο της Μόσχας και προς την εκκλησία της Ουκρανίας να βρουν λύση συμβιβαστική και ειρηνική ούτως ώστε να παύσουν και τα σχίσματα και οι οποιεσδήποτε εν εξελίξει διενέξεις

Πιστεύω απόλυτα ότι ο χαρακτήρας των παρεμβάσεων και του ενδιαφέροντος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποσκοπεί στην ενότητα και στην θεραπεία υφιστάμενων έκπαλαι τραυματικών καταστάσεων.

Από κει και πέρα η συμβολή του ανθρώπινου παράγοντος είτε από την έλλειψη ενημερότητας είτε από την ύπαρξη σκοπιμότητος δημιουργεί εντυπώσεις διαφορετικές από αυτές που εκφράζουν την πραγματικότητα.

Ευχή όλων είναι να υπάρξει η ενότης να υπάρξει η καταλλαγή και πάνω από όλα εφόσον στο υφιστάμενο θέμα δεν υφίστανται λόγοι δογματικών αποκλίσεων και είναι θέμα κανονικής τάξεως που έχει σχέση με τη διοίκηση και με την ποιμαντική μέριμνα των εκκλησιών, οπωσδήποτε ο συντονιστικός ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι καθοριστικής σημασίας και μπορεί να συμβάλλει θετικά αρκεί όμως και από την άλλη πλευρά να υπάρξει η συνέργεια.

Πιστεύω ότι αν θα υπάρξει συνεργεία όλων των ενδιαφερόμενων μελών κάτω από την σκέπη και την ευλογία της μητρός εκκλησίας όλα μπορούν να εύρουν την λύση και να πάρουν το δρόμο προς τη σωστή κατεύθυνση .

Όσον αφορά την εκκλησία της Ελλάδος νομίζω ότι θα πρέπει να υπάρξει μία σοβαρή αντιμετώπιση του θέματος.

Νομίζω ότι το κριτήριο θα πρέπει να είναι έξω από τα όρια μιας εθνο φυλετικής προοπτικής. 

Θεωρώ ότι τα κανονικά όρια τα οποία υφίστανται έκπαλαι μέσα στη ζωή της Αγίας μας εκκλησίας μπορούν πραγματικά να μας βοηθήσουν.

Για το θέμα της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας είναι δεδομένο ότι εφόσον εγένετο η κακή απαρχή της χορηγίας της αυτοκεφαλίας σε εθνικές εκκλησίες είναι κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί και να περιοριστεί στη συγκεκριμένη εκκλησία όταν εκκλησίες όπως είναι η Τσεχία η Πολωνία και άλλες που με μικρότερο αριθμό εξ επόψεως πληθυσμιακής συνθέσεως έχουν και διατηρούν τα προνόμια της αυτοκεφαλίας, πως είναι δυνατόν μία χώρα με 40 εκατομμύρια κατοίκους να μην έχει τέτοιο δικαίωμα.

Δυστυχώς όμως σήμερα αυτοκέφαλες και αυτόνομες εκκλησίες δεν υπηρετούν την ενότητα υπηρετούν την ενότητα απεναντίας επιδρούν διαιρετικώς κάτι που δεν έχει καμία σχέση ούτε με το πνεύμα της πεντηκοστής ούτε με το πνεύμα της ζωής της Αγίας μας εκκλησίας και όταν λέω το πνεύμα της πεντηκοστής όταν ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία στα Ιεροσόλυμα υπήρχαν από πολλά έθνη πιστοί για να φανταστείτε από το κάθε έθνος να είχε και έναν επίσκοπο στα Ιεροσόλυμα με το ξεκίνημα της πρώτης Εκκλησίας.

Υπήρχε μόνο ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου.

Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική οι Έλληνες κάθε Έθνος έχει το δικό του Επίσκοπο.

Αυτό εξ απόψεως κανονικής θεωρήσεως αποτελεί αντικανονική λειτουργικότητα.

Λοιπόν αυτά είναι φαινόμενα εξ απόψεως κανονικής θεώρησεως αντικανονικά και η μεγάλη του Χριστού εκκλησία του Οικουμενικό Πατριαρχείο φροντίζει να τα οικονομήσει και να υπάρξει η ενότητα μέσα από τα επισκοπικά συμβούλια και μέσα από τις προσεγγιστικές προσπάθειες από κει και πέρα όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι έχουμε ευθύνη έναντι Θεού και ανθρώπων όταν διαχειριζόμαστε θέματα που αφορούν εις την ενότητα της πίστεως εις την ενότητα της εκκλησίας και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφήνουμε τις καταστάσεις να εξελίσσονται σε τέτοια μορφή αντιπαλότητας διαρέσεως και συγκρούσεων.

Το μισθολογικό των κληρικών και γενικά οι σχέσεις κράτους εκκλησίας ένα θέμα το οποίο εδώ και αρκετό καιρό έχει μονοπωλήσει την επικαιρότητα πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο όπου είναι στα χέρια του αρχιεπισκόπου και της ιεραρχίας το ποια στάση εν τέλει θα κρατήσουν ως προς τη συμφωνία αυτή την οποία προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση με πληροφορίες να λένε ότι υπάρχει και ένα χάος εξαιτίας κυρίως του ότι οι ιερείς και οι σύνδεσμοι από όπου εκπροσωπούνται δεν μπορούν να βρουν μία χρυσή τομή.

Είναι δύο διαφορετικά θέματα οι σχέσεις κράτους και πολιτείας και αυτό της μισθοδοσίας του Ιερού κλήρου.

Οι σχέσεις κράτους και Εκκλησίας είναι ένα θέμα το οποίο πάντοτε υπήρχε μετά την απελευθέρωση και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους και πάντοτε οι σχέσεις αυτές περνούσαν είτε από κρίσεις συγκρουσιακές από θετικές εξελίξεις.

Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε πως η εκκλησία μας έχει μία δυνατότητα πληρότητας να εκφράζει ελεύθερα την άποψή της, τη γνώμη της και να υποστηρίζει τις θέσεις της.

Από κει και πέρα η πολιτεία με την όποια μορφή κυβερνητικής διαχείρισης δεν είναι αυτή που πάντοτε ακούει την φωνή της εκκλησίας σε πολλά θέματα.

Η εκκλησία τοποθετείται αποφασιστικά  αλλά δεν έχει νομοθετική δυνατότητα και αρμοδιότητα στα διατάγματα και στους κανονισμούς που το εκάστοτε Υπουργείο Παιδείας ή τα άλλα υπουργεία προβαίνουν εις εκδόσεις νόμων και νομικών διατάξεων.

Υπάρχει μία παρεξηγημένη αντίληψη.  Η εκκλησία δεν νομοθετεί δεν διοικεί , ούτε παρεμβαίνει.

Η εκκλησία διατηρεί την αυτοτέλεια εις ότι αφορά τους πόρους, ότι αφορά την διοίκηση ή στα της εκκλησίας πράγματα και βέβαια το υφιστάμενο καθεστώς είναι τέτοιο που τίποτε δεν μπορεί να κάνει η εκκλησία χωρίς να υπάρχει η έγκριση της Πολιτείας.

Επομένως όταν λέμε διαχωρισμό είναι κάτι που πρέπει να το σκεφτούμε πάρα πολύ καλά διότι ούτε αυτή τη στιγμή υπάρχει επίπεδο σχέσεων που να ασφυκτιά είτε η Πολιτεία είτε η Εκκλησία.

Η εκκλησία υπηρετεί τα του λαού, το Ορθόδοξο φρόνημα του Έλληνα και αγωνίζεται ακριβώς να περισώσει αυτήν την ταυτότητα αυτό το περιεχόμενο αυτή την έκφραση του ορθόδοξου πληρώματος ως βιώματος ως πολιτισμού και ως στοιχείου της εθνολογικής μας ταυτότητας.

Από κει και πέρα πολιτικές δυνάμεις κατά καιρούς εμφανίζουν διάφορες απόψεις που είναι αντίθετες προς την πίστη και προς την Ιδεολογία του ορθόδοξου φρονήματος.

Βέβαια οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να διατυπώνουν τις απόψεις τους και η εκκλησία ουδέποτε εχθρεύεται κανέναν. Είναι όμως υποχρεωμένη να υπερασπίζεται τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, το περιεχόμενο της πίστεως και την παράδοσή της.

Ο εκκλησιαστικός λόγος είναι λόγος συνοχής ενότητος είναι λόγος μαρτυρίας αγάπης και είναι λόγος ο οποίος αποσκοπεί στο κοινό όφελος.

Αφού και οι πολίτες του Κράτους είναι κατά μεγάλο ποσοστό μέλη της Αγίας μας εκκλησίας.

Πρέπει να τονίσω σε αυτό το σημείο ότι η Αγία μας εκκλησία δεν αγκαλιάζει με αγάπη και ενδιαφέρον μόνο τα μέλη της, προς όλους τους ανθρώπους δεικνύει το αυτό ενδιαφέρον και μέσα από το έργο της φιλανθρωπίας και μέσα από το έργο της πολιτιστικής συμβολής ή στο να υπάρχει σε αυτό τον χώρο σε αυτό το κράτος σε αυτή την πατρίδα ο πολιτισμός έτσι ώστε να υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις που πραγματικά δίνουν τη δυνατότητα υπεροχής στον τόπο και στον λαό μας.

Ένα παράδειγμα θα πω:  Σήμερα το 90% των εν ενεργεία μνημείων είναι οι ναοί είναι οι μόνες που είναι ανοιχτά για όλους τους ανθρώπους για όλους τους πιστούς.

Και φυσικά όταν σε έναν τόπο προβάλλεται ο πολιτισμός μέσα από την παράδοση της μοναστηριακή μέσα από την ιστορία του Βυζαντίου ή της μεταβυζαντινής περιόδου της περιόδου της τουρκοκρατίας όταν προβάλλονται τα μνημεία τα έργα τέχνης και υπάρχει μία κίνηση και ένα ενδιαφέρον, ο τόπος όπου βρίσκονται όλες αυτές οι μεγάλες κοιτίδες του πνευματικού πολιτισμού ωφελείται μέσα από τον τουρισμό μέσα από την οικονομική κίνηση και μέσα από τα οφέλη τα οποία υπάρχουν ως αποτέλεσμα της υπάρξεως της μέριμνας των εκκλησιαστικών μνημείων.

Οφείλω όμως να πω για την  αποκατάσταση της αλήθειας ότι αυτή τη στιγμή μετά από πολλές προσπάθειες του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρίου Ιερωνύμου μετά από την προσπάθεια των μελών της Ιεράς Συνόδου και των ειδικών επιτροπών και μετά από την Αγαθή συνεργεία και του Υπουργείου Παιδείας υπάρχει μία συνεργασία και υπάρχει μία διάθεσης  να υπάρξει διόρθωσης των κακώς εχόντων σημείων από τα εγχειρίδια της διδασκαλίας του μαθήματος και πιστεύω ότι θα υπάρξει.

Η περίφημη συμφωνία εκφράζει το ενδιαφέρον το ουσιαστικό ενδιαφέρον του μακαριωτάτου αρχιεπισκόπου για τα πράγματα της εκκλησίας όχι στην ενεστώσα κατάσταση αλλά με μία προοπτική μέλλοντος και ο στοχασμός του μακαριωτάτου εις ότι αφορά την αξιοποίηση της λεγόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας είναι κάτι που πραγματικά εκφράζει το ενδιαφέρον πάλι για τον λαό.

Γι αυτό βλέπετε υπάρχει και όρος της συνεκμετάλλευσης με την Πολιτεία με απόλυτο σκοπό τη στήριξη του κοινωνικού έργου την συμπαράσταση προς τον δοκιμαζόμενο λαό μας.

Από πλευράς κυβέρνησης υπάρχει μία διάθεσης αγαθώς δηλωμένη για την σύμπραξη εις ότι αφορά αυτή τη συμφωνία.

Η διαφωνία αλλά και εκεί που υπάρχουν επιφυλάξεις είναι το θέμα της μισθοδοσίας αλλά στο σημείο αυτό διευκρινίζουμε άλλο οι σχέσεις εκκλησίας πολιτείας άλλο η περιουσία.

Η μισθοδοσία είναι ιερό δικαίωμα που έχει σχέση με την διακονία των κληρικών.

Να το πω πιο απλά οι παπάδες μας οι διάκονοι μας εργάζονται σε αυτόν τον τόπο και προσφέρουν την υπηρεσία τους με θυσία μέσα από την δική τους ζωή μέσα από την δική τους προσπάθεια δεν είναι απλώς ότι επιτελούν ένα καθήκον λειτουργικής φύσεως κάνω μία ακολουθία και φεύγω.