Στα πλαίσια των μετεκπαιδευτικών μαθημάτων της Διεθνούς Ακαδημίας Θεολογικών και Φιλοσοφικών Σπουδών «Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος» πραγματοποιήθηκε, την Τρίτη 19 Ιουνίου ε.έ, η τελευταία για την εφετινή περίοδο Σύναξις στην αίθουσα «Πατριάρχης Βαρθολομαίος» και στην οποία κεντρικός ομιλητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος.

Κεντρικό θέμα της ομιλίας του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλου ήταν το μυστήριο της Εξομολογήσεως (Η Διακονία του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως στην σύγχρονη πραγματικότητα).

Στην αρχή της ομιλίας του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.κ. Παύλος αναφέρθηκε στην ορθή κατανόηση του μυστήριου της εξομολογήσεως τονίζοντας ότι η εξομολόγηση αποτελεί μυστήριο αγάπης και ελευθερίας με τον Χριστό να έρχεται ως διάκονος των ψυχών κάτι που επιβεβαιώνεται και από τη φράση του: «Δεν ήλθα να κρίνω τον κόσμο, αλλά να σώσω τον κόσμο». Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης αναφέρθηκε επίσης στο Ευαγγέλιο, που είναι ευαγγέλιο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο και στο οποίο φανερώνεται το μυστήριο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Τόνισε ότι η αμαρτία είναι η αποτυχία του ανθρώπου. Δεν είναι ατομικό γεγονός αλλά ένα γεγονός που διασπά την ενότητα του σώματος της Εκκλησίας, και μόνο μέσο της εξομολογήσεως, η οποία χαρίζει την προοπτική της ελευθερίας, αποκαθιστάται αυτή η αποτυχία.

Στη συνέχεια της ομιλίας του έκανε εκτενή αναφορά στο ρόλο που καλείται να διαδραματίσει ο πνευματικός προς τον εξομολογούμενο άνθρωπο και έφερε σαν παράδειγμα την ευαγγελική περικοπή του Ασώτου Υιού. Υπογράμμισε, ακόμη, το γεγονός ότι ο πνευματικός πρώτα πρέπει να γνωρίζει τη φύση του μυστηρίου της εξομολογήσεως και μετά να το διακονεί ως οικονόμος των Μυστηρίων του Θεού κατηχώντας ορθώς το λαό. Τόνισε, επιπλέον, ότι κάθε πνευματικός πρέπει να γνωρίζει ότι η εξομολόγηση δεν είναι ανάκριση. Ο ρόλος του εξομολογητού δεν είναι ρόλος εισαγγελέα αλλά ρόλος θεραπευτού και συνεργού του Χριστού στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Ο πνευματικός, όπως χαρακτηριστικά σημείωσε, δεν πρέπει να χρησιμοποιεί τους εξομολογούμενους για να συγκροτεί ομάδες ή για προσωπική του ανάδειξη, διότι τέτοιες προσπάθειες καταρρέουν καθώς πρόκειται για ανθρωποκεντρικές προσπάθειες και όχι θεοκεντρικές. Συνέστησε, παράλληλα, την προσοχή στις ερωτήσεις που απευθύνει ο κάθε πνευματικός προς του νέους, ή τα μικρά παιδιά ή τα ζευγάρια, διότι υπάρχει ο κίνδυνος του σκανδαλισμού των πιστών ενώ ταυτοχρόνως ομίλησε για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει ο κάθε ιερέας διάφορες περιπτώσεις εξομολόγησεων και τόνισε ότι οι κανόνες και τα επιτίμια πρέπει να μπαίνουν με διάκριση και όπου υπάρχει ανάγκη. Τα επιτίμια έχουν χαρακτήρα θεραπευτικό και όχι τιμωριτικό.
Υπογράμμισε δε ότι το έργο του πνευματικού στην εξομολόγηση είναι έργο του ίδιου του Χριστού και όχι έργο των ανθρώπων, και ότι χρειάζεται βοήθεια στην χειραγωγία της μετάνοιας.

Κατέληξε δε λέγοντας ότι η μεγαλύτερη αμαρτία του πνευματικού πατέρα είναι η στρέβλωση του μυστηρίου της Εξομολογήσεως με αποτέλεσμα από μυστήριο αγάπης και ελευθερίας να γίνει ένα μυστήριο καταναγκασμού. Τώρα μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, χρειάζεται ένας πνευματικός πατέρας που θα αγαπά λόγῳ των δύσκολων καιρών που διανύουμε.

Μετά το πέρας τις ομιλίας ακολούθησε συζήτηση με ερωτήσεις, που απηύθηνε το κοινό προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σισαννίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλον, σχετικές με το θέμα του Μυστηρίου της εξομολογήσεως, ενώ την εκδήλωση έκλεισε με τον ληκτικό του χαιρετισμό ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης ευχαριστώντας τον ομιλητή για την αποδοχή της προσκλήσεως του, ώστε να μιλήσει προς τα μέλη του τμήματος μετεκπαιδεύσεως κληρικών για το τόσο επίκαιρο θέμα της εξομολογήσεως.