Ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν µεγάλην θεοµητορικήν ἑορτήν τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου. Ὅπως µέσα εἰς τήν ζωήν τῆς Ἁγίας µας Ἐκκλησίας ὅλες οἱ ἑορτές ἔχουν ἡ καθεµία τό ξεχωριστόν νόηµά της, ἔτσι καί ἡ ἑορτή τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου µᾶς µεταφέρει εἰς ἕνα µεγάλον µήνυµα τῆς ζωῆς πού ἀγκαλιάζει ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος, διότι ὁ θάνατος, πού ἀποτελεῖ τό φοβερότερον γεγονός εἰς τήν ζωήν τοῦ ἀνθρώπου, παύει πλέον νά εἶναι θάνατος ἀλλά ὀνοµάζεται καί εἶναι κοίµησις.

Ἡ Κοίµησις τῆς Θεοτόκου, λοιπόν, ἀποτελεῖ τήν µαρτυρίαν ὅτι εἰς τόν κόσµον ὑπάρχει ἡ ἄλλη διάστασις τῆς ζωῆς καί αὐτή εἶναι ἡ διάστασις τῆς ζωῆς ἐκείνης πού κατορθώνει νά ὑπερβῇ τόν θάνατον καί νά ἀποτελῇ ζωήν αἰώνιον, ζωήν ἀτελεύτητον, ἄληκτον ζωήν. Ἔτσι λοιπόν, αὐτήν τήν δωρεάν, πού χαρίζει εἰς ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος ὁ Κύριος ἡµῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔρχεται νά τήν γευθῇ ἡ Κυρία Θεοτόκος εἰς τήν προσωπικήν της ζωήν καί ἐµπειρίαν.

Καί ἡ ἴδια περνᾶ µέσα ἀπό τόν θάνατον. Ὅµως, γι’ Αὐτήν ὑπάρχει ἡ µεγάλη καί ἡ συγκεκριµένη διαφορά. Γεύεται τοῦ καρποῦ ἐκείνης τῆς δωρεᾶς, πού ἔφερε ἡ ἴδια εἰς τόν κόσµον συνεργώντας εἰς τό µυστήριον τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Διά νά ὁµιλήσωµεν ἁπλούστερα ὁ Κύριος ἡµῶν Ἰησοῦς Χριστός ἔφερε εἰς τόν κόσµον τό µήνυµα τῆς χαρᾶς. Γι’ αὐτό καί τό µήνυµα τῆς Ἐκκλησίας ὀνοµάζεται Εὐαγγέλιον. Ἡ εὐχάριστος ἀγγελία εἶναι ὅτι πλέον καταργεῖται ἡ φθορά, καταργεῖται ὁ θάνατος. Καί εἰς τό πρόσωπον τῆς Παναγίας µας βλέποµεν νά καταργῆται ἡ φθορά καί ὁ θάνατος µέσα εἰς ὅλην τήν πορείαν τῆς ζωῆς Της. Γι’ αὐτό καί βλέποµεν ὅτι ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος µένει ἀειπάρθενος. Πρίν ἀπό τόν τόκον, κατά τόν τόκον καί µετά τόν τόκον παραµένει Παρθένος. Ἡ ἴδια ἡ Θεοτόκος γεύεται τῆς ἀφθάρτου πλέον βιωτῆς, δηλαδή περνᾶ µέσα ἀπό τόν θάνατον καί παραµένει ζῶσα. Γι’ αὐτό ψάλλει καί ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία εἰς τούς ἐπικαίρους ὑµνους: «Ἡ µετά τόκον Παρθένος καί µετά θάνατον Ζῶσα». Αὐτές οἱ δύο φράσεις ἐκφράζουν κατά µίαν ταυτόσηµον ἔννοιαν τό γεγονός τῆς καινούργιας ζωῆς τήν ὁποίαν εὐαγγελίζεται πλέον ἡ Ἁγία µας Ἐκκλησία εἰς ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος.

Ἐµεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι, ὅλως ξεχωριστῶς καί ἰδιαιτέρως, ἑορτάζοµεν τήν Κοίµησιν τῆς Θεοτόκου. Εἶναι γνωστή εἰς ὅλους ἐµᾶς ἡ ἑορτή αὐτή ὡς τό «Πάσχα τοῦ Καλοκαιριοῦ» καί ὅπου ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ναοί κατά τήν ἡµέραν τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου, βλέποµεν νά στήνωνται πανηγύρια και νά ὑπάρχῃ πραγµατικά ἕνα µοναδικόν καί λαµπρόν περιβάλλον πού ἐκφράζει τήν ἑορτήν καί τήν χαράν µέσα ἀπό τά λαογραφικά ἤθη καί ἔθιµα, µέσα ἀπό τήν πολιτισµικήν διάστασιν τῆς βιώσεως τοῦ γεγονότος, ὅπως αὐτό εκφράζηται εἰς τήν λαϊκήν µας συνείδησιν, πού ὅµως ὁ λαός µας γνωρίζει µέ τό ἀλάνθαστον αἰσθητήριον τῆς πνευµατικῆς του ὡριµότητος. Νά ζῇ, δηλαδή, ἀκριβῶς καί νά βιώνῃ αὐτό τό µέγεθος καί τό µοναδικόν µεγαλεῖον τοῦ ἑορτίου γεγονότος.

Ἔτσι, λοιπόν, ἡ ἑορτή τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου ἔρχεται νά µᾶς µεταφέρῃ ἕνα µήνυµα αἰσιοδοξίας καί χαρᾶς. Καταργεῖται πλέον ὁ θάνατος καί µετατρέπεται εἰς ὕπνον, γίνεται κοίµησις καί ὁ ἄνθρωπος ζεῖ µέ τήν προσδοκίαν τῆς Ἀναστάσεως, ἀλλά παραλλήλως βιώνει τήν συνέχειαν τῆς ζωῆς ἕως τό γεγονός, πού ἀποτελεῖ τήν ἐπέκεινα µαρτυρίαν και ἐµπειρίαν τῆς ὑποστάσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Γι’ αὐτό, λοπόν, ἡ Ἑορτή τῆς Κοιµήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι µία ἑορτή πού γεµίζει τήν ζωήν µας ἀπό χαράν, ἐλπίδα καί παρηγορίαν, διότι ἀναφερόµεθα εἰς τό πρόσωπον τῆς ἀγαπηµένης µας Μητρός, τῆς Παναγίας µας, ἡ ὁποία µᾶς σκεπάζει, µᾶς φρουρεῖ, µᾶς προστατεύει καί µᾶς δείχνει ἕνα νόηµα ὑψηλῆς πνευµατικότητος καί ἕναν τρόπον πρακτικῆς ζωῆς πού ὁδηγεῖ εἰς τήν δικαίωσιν. Βλέποµεν δηλαδή πώς, ὅταν ἡ ἴδια ἡ Παναγία µας ἦτο περιφρονηµένη ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἐτέλῃ ὑπό διωγµόν καί Αὐτή καί ὁ Υἱός Της, δέν εἶχε ἀφήσῃ τόν ἑαυτόν Της εἰς τήν ἀπελπισίαν. Ἀλλά καί ἀπό τήν ἄλλην πλευράν, ὅταν ἡ ἴδια ζοῦσε τό µεγαλεῖον τοῦ Οὐρανοῦ, τοῦ ξένου Μυστηρίου, τῆς Σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ὡς γεγονότος εἰς τήν ζωήν Της, παρέµεινε µέ ταπεινόν φρόνηµα, δεν ὑπῆρξε ποτέ ὑψηλοφρονοῦσα.

Αὐτό εἶναι ἕνα µήνυµα πού µᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ὀρθήν πράξιν τῆς ζωῆς. Νά ἔχωµεν, δηλαδή, τάς ὁρθάς ἐπιλογάς µας. Ὅταν ἔχωµεν εἰς τήν ζωήν µας ἐπιτυχίας καί γεγονότα χαρµόσυνα δέν πρέπει νά ἀφήνωµεν τόν ἑαυτόν µας νά ὑψηλοφρονῇ καί νά χάνῃ τήν αἴσθησιν τῆς µετριότητος, τῆς πραγµατικότητος καί τῆς ἀληθείας τήν ὁποίαν ζῶµεν. Πρέπει νά παραµένωµεν ταπεινοί καί προσαρµοσµένοι εἰς τήν καθηµερινότητα, ἡ οποία σέβεται τήν ἀξίαν τοῦ προσώπου καί τήν µοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά καί ὅταν ἔρχωνται καί αἱ διάφοραι δυσκολίαι καί αἱ ποικίλαι δοκιµασίαι, δέν θά πρέπει νά ἀπελπιζώµεθα. Θά πρέπει νά ἔχωµεν µέσα εἰς τήν ζωήν µας ζωντανήν τήν ἐλπίδα καί βεβαίαν τήν πίστιν, διότι ἡ Παναγία µας, ἡ ζωή Της, ἡ Κοίµησίς Της, ἡ ἔνδοξος ἔξοδός Της ἀπό αὐτήν τήν ζωήν µᾶς δίδει τό µήνυµα καί διά τήν δικήν µας πορείαν καί τήν ἔκβασιν τῶν δικῶν µας ὀρθῶν ἐπιλογῶν. Ἄς µην λησµονῶµεν λοιπόν, ἀδελφοί µου, ὅτι ἀποτελοῦµεν κληρονοµίαν τῆς Κυρίας Θεοτόκου καί πώς µᾶς συνοδεύουν εἰς τήν ζωήν µας ἡ χάρις Της καί ἡ σωστική Της προστασία.

Χρόνια πολλά καί εὐλογηµένα εἰς ὅλους. Ἡ Παναγία πού εἶναι καί ἡ Προστάτις τοῦ εὐσεβοῦς Γένους µας νά προστατεύῃ καί νά σκεπάζῃ τήν πατρίδα µας, τόν λαόν µας καί νά µας στηρίζη, ὅλως ἰδιαιτέρως, εἰς τάς δυσκόλους στιγµάς πού διερχόµεθα σήµερον. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!