Για φωτογραφίες πατήστε πάνω. 

Το πρωί της Παρασκευής 17 Μαρτίου ε.έ., ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννης, μετέβη εις την Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, όπου και ετέλεσε μέσα σε κατανυκτικό κλίμα, την Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων.

Το απόγευμα της ιδίας ημέρας μετέβη εις τον ενοριακό Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής της περιοχής του Ασκού, όπου και Χοροστάτησε κατά την διάρκεια της Γ΄ Στάσεως των Χαιρετισμών της Υπεράγιας Θεοτόκου που εψάλει ενώπιων της Θαυματουργού Εικόνος της Παναγίας της Ασκονίτισσας (8ος αι.), η οποία μετεφέρθη από τις αλησμόνητες πατρίδες στις αρχές του 20ου αιώνα και πάνω Της πολλοί από τους προγόνους μας, είχαν και έχουν εναποθέσει τα δάκρυα και την αγωνία τους, μεταφέροντας ταυτόχρονα την παράδοση και την συνέχεια αυτής της Πίστεως και της Αγάπης προς τον Θεό και προς το πανσεβάσμιο πρόσωπο της μητέρας όλων μας, μιας και η Παναγία μας πάντοτε ήταν στο κέντρο της ζωής των ανθρώπων, που πίστεψαν αληθινά στον Χριστό και γνώρισαν πραγματικά τον Χριστό, βιώνοντας το μυστήριο της Σωτηρίας, όπως αυτό φανερώθηκε από τον Ίδιον.

Κατά την διάρκεια της Κατανυκτικής Ακολουθίας παρέστη πολλής κόσμος μεταξύ αυτών και εκπρόσωποι της Δημοτικής Αυτοδιοικήσεως, με επικεφαλή τον Πρόεδρο της Τοπικής Κοινότητος κ. Αναστάσιο Σαπλαμίδη.

Προ της Απολύσεως ο Σεβασμιώτατος στην εσπερινή του ομιλία, αναφέρθηκε στους στίχους από τον 13ον Οίκο της Ακολουθίας των Χαιρετισμών «Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ' αὐτοῦ γενομένοις…», υπογραμμίζοντας μεταξύ των άλλων, ότι αυτή η Νέα Κτίση που ευαγγελίζεται ο Λόγος του Θεού έχει ως απαρχή την Παναγία μας, η οποία παρέμεινε Άφθαρτος και Παρθένος για να είναι ακριβώς αυτό το τεκμήριο της καινούργιας ζωής, που είναι η ζωή Χάριτος και η ζωή Ευλογίας.

Η παρακοή των ανθρώπων στο Θείο Θέλημα, έφερε στην ζωή των ανθρώπων έφερε την αμαρτία, την φθορά και τον θάνατο. Από αυτή την φθορά έρχεται να μας λυτρώσει ο Κύριος, ο Οποίος Σαρκώθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Αυτή η Ενανθρώπιση είναι η αρχή της καινούργιας Κτίσεως, της καινούργιας δημιουργίας, της καινούργιας ζωής, γι’ αυτό και ο κάθε Χριστιανός καλείτε διά της Μετανοίας να κάνει ένα καινούργια ξεκίνημα, βλέποντας πάντοτε τον δρόμο τον σωστό που πρέπει να βαδίσει και αυτός δεν είναι άλλος από τον δρόμο του Θεού, που δεν είναι άλλος από την Υπακοή στο Θείο Θέλημα και όχι δρόμος αυτονομήσεως, που όταν το πράττει και ξεκόβει τις σχέσεις τότε νεκρώνεται.

Η Αγάπη του Θεού όμως δεν αφήνει τον άνθρωπο να χαθεί. Βλέπουμε συνέχεια ότι συνεχίζει να καταδιώκει τον άνθρωπο και παρατηρούμε ότι αναδεικνύεται η Παναγία μας «Σκεύος εκλογής και δοχείο πάσης αγιότητας» και να φέρνει στον κόσμο τον ίδιο τον Κτίστη και Δημιουργό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό για να αναπλάσει τον κόσμο και να δημιουργήσει την Νέα Κτίση, και η ίδια η Παναγία μας γίνεται «ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι».

Η ζωή των ανθρώπων πολλές φορές παρομοιάζεται και με μία θάλασσα τρικυμιώδη, γεμάτη από πειρασμούς, προβλήματα και θλίψη, από την οποία ξεπροβάλει η Ελπίδα όταν πάμε να χαθούμε μέσα από το πρόσωπο της Παναγίας μας, απευθύνοντάς Της το «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς», και ζητώντας Της την σωστική επέμβαση και παρουσία στην ζωή μας.

Μόνο η Παναγία μας μπορεί να μας κρατήσει και να μας στηρίξει, δίδοντας μας την παρηγοριά μέσα από την δική Της μητρική Αγάπη και αγκαλιά. Η Παναγία είναι η Μητέρα που έζησε την αγωνία, πόνεσε και είδε τον Υιό Της να πάσχει άδικα πάνω στον Σταυρό, αλλά παράλληλα είναι και η Μητέρα που δεν είπε όχι στο Θέλημα του Θεού λέγοντας το «Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» Λουκ. α' 38.

Είναι μεγάλη η υπόθεση η Υπακοή στο Θέλημα του Θεού, όπως αυτό μας έδειξε με το παράδειγμά Της, η Παναγία μας η οποία δεν είναι μόνο «ὁλκὰς τῶν θελόντων σωθῆναι» αλλά είναι και «λιμὴν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων», το οποίο και δείχνει ότι όπως ένα καράβι ψάχνει το λιμάνι για να προστατευτεί και να ανεφοδιαστεί έτσι και ο άνθρωπος ψάχνει το λιμάνι του για να προστατευτεί από τις τρικυμίες και τους πειρασμούς.

Θα πρέπει να διδαχθούμε από το Παράδειγμα της Κυρίας Θεοτόκου, που είναι παράδειγμα Υπακοής και ταπεινού Φρονήματος και γι αυτό τον λόγο οι Πατέρες επέλεξαν την ημέρα της Εορτής της Κοιμήσεως να αναγινώσκετε το Αποστολικό Ανάγνωσμα από την Προς Φιλιππησίους Επιστολή, το οποίο και εκφράζει επακριβώς αυτό το Φρόνιμα Θεολογικά και Οντολογικά και όχι ευσεβιστικά και ψεύτικα.

Θα πρέπει να έχουμε όλοι φρόνημα όμοιο με το φρόνημα Ιησού Χριστού, «ος εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεω αλλ' εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Αυτή είναι θυσία του Εσταυρωμένου, αυτή είναι η θυσία της ταπεινώσεως Του και γι΄ αυτό στο Πρόσωπο Του βρίσκουμε την άκρα ταπείνωση και την Εσταυρωμένη Αγάπη.

Ο άνθρωπος που έχει Ταπείνωση, δεν απογοητεύεται ποτέ όποιες και αν είναι οι δυσκολίες του γιατί έχει πάντοτε στην ζωή του ελπίδα, σωστό προσανατολισμό και μπορεί και κατευθύνει την πορεία του βίου σε ασφαλή λιμάνια, όπως είναι και η Χάρη της Κυρίας Θεοτόκου αποσκοπώντας συνεχώς στο γεγονός της καινούργιας ζωής και της νέας κτίσεως. Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται την ζωή του στον Ιησού Χριστό, τότε μπαίνει σε μία πορεία μέσα στο Φως, το οποίο θα πρέπει να αναζητούμε συνεχώς, για να καταφέρουμε να γίνουμε καινούργιοι άνθρωποι, καταργώντας το παλιό και την αμαρτία και αφήνοντας την Χάρη του Θεού να ενεργεί στην καρδιά και την ψυχή μας.