Για να κατεβάσετε το Μήνυμα του Σεβασμιωτάτου πατήστε εδώ: Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα

Για να κατεβάσετε το Εγκύκλιο Σημείωμα πατήστε εδώ: Εγκύκλιο Σημείωμα 

Ἐν Λαγκαδᾷ τῇ 20ῇ Δεκεμβρίου 2021

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χάριτι Θεοῦ ἑορτάσαμε καί ἐφέτος στούς Ἱερούς Ναούς τό κοσμοσωτήριο γεγονός τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου Κυρίου μας στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, γεγονός διά τοῦ ὁποίου ἀπεκαταστάθη ἡ διαρραγεῖσα ἀπό τήν ἁμαρτία σωτήριος κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, καί ἄνοιξε διάπλατα γιά ὅλους μας ἡ δυνατότητα τῆς προσωπικῆς μας ἑνώσεως μέ τόν Θεό καί τοῦ ἐξ αὐτῆς ἁγιασμοῦ μας. Ὁ ἐν Τριάδι φιλάνθρωπος Κύριος καὶ Θεός, Ὁ καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσία θέμενος μᾶς ἀξίωσε νὰ εὑρισκόμεθα σήμερα στὴν ἀρχὴ ἑνὸς νέου χρονικοῦ μεταιχμίου, τὸ ὁποῖο καλοῦμε Πρωτοχρονιά τοῦ σωτηρίου ἔτους 2022. Ἕνας νέος χρόνος ἀνέτειλε καὶ μαζὶ μ̉ αὐτὸν ἀναμφιβόλως ἀξιολογοῦμε τά πεπραγμένα τοῦ παρελθόντος. Eἶναι ἀνάγκη, λοιπόν, νά κάνουμε ὅλοι τόν προσωπικό μας ἀπολογισμό γιά τά πεπραγμένα μας κατά τό δύσκολο ἔτος πού ἐκπνέει καί στή διάρκεια τοῦ ὁποίου βιώσαμε ὀδυνηρές καταστάσεις καί γεγονότα. Ἄς ἀναρωτηθεῖ ὁ καθένας μας γιά τό πῶς διαχειρίστηκε καί ἀντιμετώπισε τήν παροῦσα δοκιμασία, τήν ὁποία παραχώρησε ὁ Θεός. Πολλοί ἐξ ἡμῶν ἀπώλεσαν ἀγαπημένα πρόσωπα εἴτε ἐξ αἰτίας τῆς τρέχουσας πανδημίας τοῦ κορονοϊοῦ εἴτε ἀπό ἄλλες αἰτίες. Τό χριστιανικό μας χρέος εἶναι νά προσευχόμαστε πάντοτε γιά τήν ἐν Κυρίῳ ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν ἐκείνων πού ἔφυγαν ἀπό ἐτούτη τήν πρόσκαιρη ζωή γιά τήν αἰώνια, ἀλλά καί νά παρηγοροῦμε καί νά στηρίζουμε, ὅσους ἔχασαν ἀγαπημένα πρόσωπα καί λόγῳ τῶν δυσμενῶν περιστάσεων πού βιώνουμε δέν μπόρεσαν ἴσως νά τά ἀποχαιρετήσουν, ὅπως θά ἤθελαν.  

  Πράγματι, οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί ἀποτελοῦν γιά τόν καθένα μας εὐκαιρία γιά ἐνδοσκόπηση καί σοβαρό προβληματισμό ἀναφορικῶς μέ τήν πορεία τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Ἡ ζωή μας εἶναι πορεία μέσα στό χρόνο. Πορεία κοπιώδης, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας γνωρίζουμε πτώσεις, κινδύνους, δυσκολίες, ἀπογοητεύσεις ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους. Τὸ γεγονὸς, ὅμως, ὅτι προχωροῦμε εἶναι ἕνα γεγονὸς χαρᾶς καὶ ἐλπίδος. Συνειδητοποιοῦμε, παράλληλα, τήν παροδικότητα τοῦ χρόνου καί τῆς ζωῆς καί μέσα ἀπό τήν ἀέναη ροή τοῦ χρόνου διαπιστώνουμε, ὅτι τό μόνο σταθερό καί ἄμοιρο τῆς φθορᾶς τοῦ πανδαμάτορος χρόνου παραμένει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δίδει πραγματική ἀξία στίς παροδικές ἡμέρες τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς. Τὸ χρονικὸ, λοιπόν, μεταίχμιο τῆς Πρωτοχρονιᾶς ἀποτελεῖ ὁρόσημο σέ αὐτὴ τὴν πορεία καί ἀφετηρία γιὰ ἕνα νέο ἐλπιδοφόρο ξεκίνημα. Πραγματική πατρίδα μας εἶναι ὁ Οὐρανός, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία ὅλοι μας εἴμαστε καλεσμένοι ἀπό τόν Θεό Δημιουργό μας.

Ἀλλὰ στὴν πορεία μας μέσα στὸ χρόνο δὲν προχωροῦμε μόνοι, ὡς ἄτομα, καὶ τοῦτο ὀφείλουμε νὰ τὸ ἔχουμε πάντοτε κατά νοῦν. Συνοδοιπόρος μας εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὁ ἐγγὺς καὶ ὁ μακράν, ὁ πλησίον μας, κατὰ τὸν Εὐαγγελικό Νόμο. Ἡ πορεία μας εἶναι δυνατὴ μόνο ὡς συνοδοιπορία. Πορευόμενοι μέσα στὸ χρόνο ἂς μὴν ξεχνᾶμε τὸν ἄνθρωπο, ἔστω καὶ ἂν χρειάζεται νὰ πάθουμε ἢ καὶ ἴσως καὶ νὰ πονέσουμε. Βρίσκεται δίπλα μας, καὶ εἴμαστε ὑπεύθυνοι γι᾿ αὐτόν. Ὑπεύθυνοι γιὰ τὶς πράξεις του. Τὸ μέτρο τῆς στάσεώς μας ἀπέναντί του εἶναι ἡ ἀγάπη, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος διακηρύττει: Καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. Καί ἄς εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Γιά μᾶς ἄλλωστε ἔγινε ἄνθρωπος. Γιά μᾶς σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε. Γιά μᾶς θά ξαναέρθει στό τέλος τοῦ χρόνου καί τῆς Ἱστορίας. Καί δέν θά μᾶς ἐγκαταλείψει, ἄν ἐμεῖς Τόν ζητοῦμε στόν χρόνο πού μᾶς δίδεται, γιά νά Τόν συναντήσουμε μέσα ἀπό κάθε ἔργο πού γίνεται κατά τό θέλημά Του, ὅπως καί μέσα ἀπό κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, στό ὁποῖο Ἐκεῖνος ἀναπαύεται. 

Ἄς μήν ἀπωλέσουμε τήν ἐλπίδα καί τήν πίστη μας στόν φιλόστοργο ἐπουράνιο Πατέρα μας, ὁ ὁποῖος χάριν τῆς σωτηρίας μας ὑπέστη τά πάνδεινα καί ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Εἶναι ἀνεπίτρεπτο νά ἀμφισβητοῦμε τήν παντοδυναμία καί τήν ἀγάπη Του. Και νά εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι ὁποιαδήποτε δοκιμασία ἐπιτρέπει ὁ Θεός στή ζωή μας, ἀποβλέπει στήν αἰώνια σωτηρία μας. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά εἴμαστε κοντά Του καί νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν Θεία Του Πρόνοια, ζητώντας ἐν πνεύματι ταπεινώσεως τή Θεία Του βοήθεια. Ὁ ὑπερβολικός φόβος δείχνει ἀπιστία καί ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στή Θεία Πρόνοια καί στήν ἁγιαστική Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θάνατος καί ἡ ἀσθένεια δέν φοβίζουν τόν ἀληθινό Χριστιανό. 

Τό ξεκίνημα, λοιπόν, ἑνός ἀκόμη χρόνου ἄς μήν τό ἀντιμετωπίσουμε μέ φόβο ἤ μέ ἐπιπολαιότητα ἤ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἀλλά ἄς διερωτηθοῦμε ἄν ὁ Χριστός εἶναι μέσα στό χρόνο τῆς ζωῆς μας. Ἄς διερωτηθοῦμε, ἄν Τοῦ ἔχουμε ἀνοίξει τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας, ἄν ὁ Χριστός ζεῖ μέσα στό σπίτι μας. Ἄς θέσουμε, ἑπομένως, ὡς πρωταρχικό προσωπικό μας στόχο νά ἀφήσουμε γιά πάντα πίσω μας τόν κακό μας ἑαυτό, τά πάθη, τά λάθη, τίς ἁμαρτίες μας. Ἄς ἀφήσουμε τά ἐπουσιώδη καί ἐφήμερα καί ἄς ἀξιοποιήσουμε τόν νέο χρόνο ὡς καιρό εὐπρόσδεκτο στόν Θεό, καιρό μετανοίας, οἰκειοποιούμενοι τήν προτροπή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στούς Χριστιανούς τῆς Κορίνθου: Ἰδού, νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού ἡμέρα σωτηρίας. Καί τότε, νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὁ Θεός θά δώσει τήν καλύτερη δυνατή λύση σέ ὅλα, ὅσα μᾶς ταλανίζουν ὡς πρόσωπα καί ὡς κοινωνία.