Αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τη Σεπτή Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Ελλάδος για τη μεγάλη τιμή που έκανε στην ελαχιστότητά μου να με εκλέξει Μητροπολίτη Λαγκαδά Λητής και Ρεντίνης εις διαδοχήν του μακαριστού προκατόχου μου κυρού Ιωάννη. Νιώθω μεγάλο το βάρος της ποιμαντικής μου ευθύνης να ανταποκριθώ πλήρως στις υψηλές προσδοκίες τόσο της Σεπτής Ιεράς Συνόδου προς το πρόσωπό μου όσο και του εκκλησιαστικού πληρώματος της επαρχίας Λαγκαδά, που εύλογα προσβλέπει να βρει στην ελαχιστότητά μου έναν πραγματικό πνευματικό πατέρα, έτοιμο να ανταποκριθεί στις πνευματικές αλλά και στις υλικές του ανάγκες, οι οποίες έχουν αυξηθεί πολύ στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που διάγει η πατρίδα μας. Για αυτό το λόγο λειτουργεί το Κοινωνικό μας Παντοπωλείο για τους απόρους και παρά τις πενιχρές μας δυνατότητες βοηθούμε τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη. Ο μακαριστός προκάτοχός μου άφησε πίσω του μια σημαντική πνευματική παρακαταθήκη και ένα μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο οφείλω να συνεχίσω εν μέσῳ διαρκώς επιδεινούμενων οικονομικών συγκυριών, που αυξάνουν δραματικά τις ανάγκες, γεγονός που δημιουργεί εύλογο προβληματισμό και αναζήτηση τρόπων προς εξεύρεση λύσεων. Ο επίσκοπος είναι πνευματικός πατέρας και οφείλει πάντοτε να έχει τη θύρα του ανοικτή για να ανταποκριθεί πρωτίστως στις πνευματικές αλλά και στις υλικές ανάγκες των ασθενεστέρων οικονομικά συμπολιτών μας.

Γνωρίζω το σοβαρό πρόβλημα που υπάρχει με τη διαρκώς επιδεινούμενη εγκατάλειψη της επαρχίας. Το πρόβλημα βέβαια δεν αφορά μόνον την επαρχία του Λαγκαδά. Είναι ένα γενικότερο φαινόμενο η εγκατάλειψη της υπαίθρου και των χωριών της πατρίδας μας. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, η επίλυση του οποίου προϋποθέτει μία αλλαγή νοοτροπίας του λαού μας και ένα νέο οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης από την πλευρά της πολιτείας. Παρ’ όλα αυτά στο μέτρο του δυνατού εργαζόμαστε σε αγαστή συνεργασία με τον Δήμαρχο Λαγκαδά, τον Δήμαρχο Ωραιοκάστρου, τον Δήμαρχο Βόλβης και την υπόλοιπη τοπική αυτοδιοίκηση και τους τοπικούς φορείς για την εξεύρεση λύσεων στα άμεσα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της επαρχίας μας. Ο προβληματισμός υπάρχει αλλά δεν λείπει και η αισιοδοξία για αντιστροφή του φαινομένου. Πιστεύω ότι οι ευρύτερες εξελίξεις, που αναμένονται δραματικές ίσως οδηγήσουν στη σταδιακή επιστροφή του φαινομένου, καθώς η ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα μπορεί να γίνει αδιέξοδη. Ας έχουμε και την ελπίδα μας στον φιλάνθρωπο Θεό, ο Οποίος αγαπά την πατρίδα μας και δεν θα την εγκαταλείψει, αρκεί εμείς να προστρέχουμε στην αγάπη Του με εμπιστοσύνη. Εκείνος, άλλωστε, μας προτρέπει:  «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν».

Το φαινόμενο της κοινωνικής βίας είναι πολυπαραγοντικό. Η βία σε όλες τις μορφές της δείχνει απουσία αγάπης προς τον συνάνθρωπο. Η κύρια αιτία του φαινομένου είναι ότι η κοινωνία μας έχει, δυστυχώς, στρέψει τα νώτα της στον Χριστό. Το μεγαλύτερο μέρος του λαού μας είναι είτε εντελώς ακατήχητο είτε ελλιπώς κατηχημένο. Δεν μετέχει ουσιαστικώς στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας και ένα σημαντικό ποσοστό, όσων μετέχουν, διέπεται από μία τυπική θρησκευτικότητα.  Ιδιαιτέρως ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι οι νέοι μας στην πλειονότητά τους αδιαφορούν για την εκκλησιαστική ζωή, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και στον αριθμό των θρησκευτικών γάμων. Έχει αυξηθεί δραματικώς ο αριθμός των νέων που απλώς συμβιώνουν εκτός γάμου, είτε συνάπτουν πολιτικό γάμο ή και σύμφωνο κοινωνικής συμβίωσης. Ο αριθμός των διαζυγίων τείνει να ξεπερνά των αριθμό των γάμων, γεγονός που συνεπάγεται ότι δεν λειτουργεί ορθώς ο θεμελιώδης θεσμός της οικογένειας. Η κοινωνία μας, δυστυχώς, τείνει να γίνει όλο και περισσότερο μεταχριστιανική. Αυτό αντανακλάται και στα νομοθετήματα της Πολιτείας αλλά και στα αναλυτικά προγράμματα του Υπουργείου Παιδείας, τα οποία υποβαθμίζουν την ανθρωπιστική παιδεία. Η παιδεία μας πρέπει να επιστρέψει στις αρχές που έθεσαν οι προστάτες της, οι Τρείς Ιεράρχες. Τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες για την κοινωνία μας. 

    Φυσικά, μεγάλη ευθύνη έχουν τα Μ.Μ.Ε. πού εκπέμπουν ανεξέλεγκτα εικόνες ανεξέλεγκτης βίας και ευτελισμού της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Ομοίως, η ανεξέλεγκτη και κακή χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Επαναλαμβάνω ότι όσο η κοινωνία μας απομακρύνεται από τον Θεό και τις ακατάλυτες αξίες και αρχές της Ορθοδοξίας, τόσο το φαινόμενο της κοινωνικής βίας θα εντείνεται.  Σε μία κοινωνία χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται.

Ασφαλώς και η Εκκλησία μας μπορεί να βοηθήσει για να αλλάξει προς το καλύτερο η εικόνα της κοινωνίας μας. Στην πραγματικότητα η Εκκλησία μας δεν επιζητά να μας κάνει απλώς καλούς και νομοταγείς πολίτες, αλλά επιδιώκει να μας μεταβάλλει σε αγίους, προβάλλοντας το πρότυπο της αγιότητας. Η αγιότητα δεν είναι κάτι ανέφικτο στη σημερινή εποχή, γεγονός που καταδεικνύεται από τις σύγχρονες μεγάλες αγίες μορφές που ανέδειξε η Εκκλησία μας τις τελευταίες δεκαετίες. Ο εικοστός αιώνας ανέδειξε πάρα πολλούς μεγάλους αγίους, πολλούς από τους οποίους προσωπικώς γνωρίσαμε και ο βίος τους μας συγκινεί. Ορθώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο  τα τελευταία χρόνια προέβη σε πολλές αγιοκατατάξεις, όπως του αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, του αγίου Παϊσίου  Αγιορείτου, του αγίου Ιακώβου του εν Ευβοίᾳ, του αγίου Αμφιλοχίου του εν Πάτμω του αγίου Ευμενίου Σαριδάκη, του αγίου Νικηφόρου του Λεπρού και πάρα πολλών άλλων. Όλοι αυτοί οι άγιοι αποτελούν τα αιώνια πρότυπα πού με τον βίο τους στη δική μας εποχή, μας προσκαλούν να μιμηθούμε το παράδειγμά τους, το οποίο ενέχει τη λύση σε όλα τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής. Να γίνουμε και εμείς άγιοι, κάτι που είναι απολύτως εφικτό και στο παρόν και στο μέλλον.  Το ζητούμενο είναι να αποκτήσουμε πνευματικές αναζητήσεις και ενδιαφέροντα. Να μελετούμε την Αγία Γραφή, τους βίους των αγίων, να μετέχουμε ενεργώς στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας, η οποία κατά τον Ιερό Χρυσόστομο είναι ένα πνευματικό νοσοκομείο. Στο πνευματικό νοσοκομείο ασφαλώς υπάρχουν ασθένειες και ασθενείς. Δεν είναι όλοι υγιείς. Γι’ αυτό, άλλωστε, πηγαίνουμε στο νοσοκομείο. Εκεί, όμως, υπάρχουν και οι κατάλληλοι γιατροί και τα αντίστοιχα φάρμακα, για να βρούμε την υγεία μας. Εμείς οφείλουμε να αναζητούμε τους κατάλληλους πνευματικούς ιατρούς και τέτοιοι, δόξα τῷ Θεῷ, υπάρχουν πολλοί στην Εκκλησία μας.

Με συγκίνηση ενθυμούμαι τη συνεργασία μου με τον αείμνηστο μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ενθυμούμαι τη μεγάλη και ζωντανή του πίστη στον Θεό, τη μεγάλη αγάπη του για την ελληνορθόδοξη αγιοπατερική μας παράδοση, την αδιαμφισβήτητη φιλοπατρία του, την άσβεστη αγάπη του για τις αλησμόνητες πατρίδες του Ελληνισμού, για τη δημοτική μας παράδοση. Ενθυμούμαι την επιθυμία του να εντάξει τις νέες τεχνολογίες και κυρίως τη χρήση του διαδικτύου στην υπηρεσία και προβολή του έργου της Εκκλησίας. Ενθυμούμαι  τα σχέδιά του για αξιοποίηση της αναξιοποίητης εκκλησιαστικής περιουσίας προς όφελος της Εκκλησίας και του έργου της, τη μεγάλη αγάπη του προς τη νεολαία μας, τη μεγάλη ευαισθησία του για τα εθνικά μας θέματα, για το λεγόμενο Μακεδονικό και το Κυπριακό. Ενθυμούμαι την ακατάβλητη εργατικότητά του ακόμη και σε βάρος της υγείας του, την ευαισθησία του για το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδας μας, καθώς και την ανησυχία του για το μέλλον με τις εκτιμήσεις του για την πορεία των πραγμάτων, στις οποίες εκτιμήσεις του αποδείχθηκε προφητικός. Δικαιολογημένως, ο μακαριστός Χριστόδουλος αγαπήθηκε από την πλειονότητα του λαού μας και η απουσία του είναι αισθητή σε όλους μας.

Ο  Υιός του Θεού εισήλθε στην ιστορία και  έγινε άνθρωπος για να μας απαλλάξει από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο.  Μας ζητά να Τον ακολουθήσουμε στη σταυροαναστάσιμη πορεία του. «Δεύτε πάντες προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω ὑμᾶς». Ο Θεός θέλει να προστρέχουμε σέ Αυτόν και να ζητούμε τη βοήθειά Του. Αιτείται και δοθήσεται υμίν. Ας φροντίσουμε όλοι να κάνουμε τις καρδιές μας φάτνες για να γεννηθεί σε αυτές το Θείο Βρέφος.  Κοντά στον Χριστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχει μόνον η προοπτική της αγιότητας και της αιώνιας ζωής και μακαριότητας.